Door George Huisman

STEENWIJK – Bert van der Veer (54) is projectleider bij de afdeling elektrotechniek van Vredenburg. ‘Ons vak is altijd bijblijven, we hebben best veel scholingsuren, relatief denk ik meer dan gemiddeld. Vredenburg heeft alle disciplines van elektrotechniek in huis, daar zitten heel veel certificeringstrajecten aan, brand, inbraak, data, domotica, daar zijn we allemaal in opgeleid’.

‘Dat gaat niet zomaar, daar moet je veel energie insteken, als bedrijf en als werknemers. De markt gaat hard dus je móet bijblijven. Zo heb je continu een uitdaging. Binnen Vredenburg is er veel kennis en kunde, wij kunnen alle disciplines zelf behappen. Dat is een heel sterk punt, we hoeven weinig expertise in te vliegen van derde partijen. Daar ligt ook onze kracht, evenals in de betrokkenheid van de mannen in het veld’.

Paplepel

Bert van der Veer, Fries geboren en gebleven, kreeg van huis-uit de elektrotechniek met de paplepel ingegoten: zijn vader had een eigen installatiebedrijf. ‘Ik heb de MTS gedaan, energietechniek heette dat toen nog. De mensen die dat wilden konden parallel aan deze opleiding een vakdiploma halen. Dat hield in dat je drie, vier uurtjes per week langer naar school moest, maar zo behaalde ik wel mijn vakdiploma TSI. Dus toen ik van de MTS kwam had ik dat diploma, in principe was ik helemaal klaar om mijn eigen bedrijf te beginnen. Mijn vader was ook elektricien en had zijn bedrijf, maar ik had niet de ambitie om het over te nemen. Wat ik als vanzelf meekreeg was materiaalkennis, ik deed klusjes, ruimde de magazijnen op, ik ben nooit gepusht, vond het gewoon leuk, vond de elektrakant wel uitdagend’.

Marine

Na school in dienst, bij de marine gezeten, ‘ik was de laatste lichting nog varende dienstplichtigen, mooie ervaring, jaar gevaren, was prima zo’. Ook daar schreeuwde men om technisch personeel, maar na een jaar op zee was hij er klaar mee. Hij had stagegelopen bij een bedrijf in Lemmer en daar kon hij aan de slag, heeft hij zes jaar als monteur gewerkt. ‘Ik had wel andere ambities die daar niet ingevuld konden worden. Na zes jaar Lemmer ben ik overgestapt naar een bedrijf in Wommels, daar heb ik een kleine twee jaar op de werkvoorbereiding-calculatie gezeten. Toen ben ik bij de IB-N terecht gekomen, daar ben ik van werkvoorbereider doorgegroeid naar projectleider. Dat betekende méér kantoorwerk, al ben je als projectleider vijftig procent binnen en vijftig procent buiten aan het werk. Veel omgang met klanten, directe betrokkenheid bij het werk. Ik mis het werk met de handen nu niet, ook al heb ik er ooit wel voor gekozen. Weet je, ik ben wel technisch maar niet per saldo super handig. Ik kan me prima redden hoor, dat is het punt niet, maar ik merkte dat dit (huidige) werk mij heel goed lag. Vervolgens groei je in die rol, tot op de dag van vandaag’.

Gedurfde stap

In november 2003 stapte Bert met een grote ploeg monteurs van IB-N gezamenlijk over naar Vredenburg. ‘Harm bood ons de ruimte en de kans lag er, dus zijn wij overgestapt. Ook Harm durfde die stap te maken, dat is het ondernemerschap dat hem zo tekent. Het was wél een op elkaar ingespeeld team wat naar Vredenburg kwam. We konden binnen no time operationeel zijn: een bus voor de mannen en een werkplek voor mij, meer was niet nodig. Harm is een hele fijne werkgever, hij heeft heel veel vertrouwen in zijn personeel, hij geeft heel veel ruimte in het uitvoeren van je functie, dat is fantastisch. Ik ben ondertussen één van de laatste IB-N’ers hier, samen met collega’s Jeroen Harsevoort, projectleider en Marco van der Heide, servicemonteur. Beiden van onze afdeling werktuigbouw, zo’n beetje gelijktijdig begonnen destijds. De rest is al met pensioen’.

Trouwe klanten

Bert vervolgt met: ‘Het voordeel van de setting zoals wij hebben, is dat wij heel veel vaste en trouwe klanten hebben, de klanten van het eerste uur hebben we nog allemaal. Dat zegt heel veel over de betrokkenheid en kwaliteit van het team, met name de mannen in het veld zijn heel bepalend voor het reilen en zeilen. In principe komen wij bij alle grote bedrijven hier in de buurt over de vloer’.

‘Een stukje acquisitie valt ook in mijn portefeuille. We hebben jongens die als snuffelstage binnenkwamen, dan een technische opleiding verder uitbouwden en later als BBL-er binnen stroomden. Dat ze dan voor hun eerste monteurschap gaan en eventueel leiding gaan geven, daar zijn we niet ongelukkig mee. We hebben een hartstikke leuk team, ook een team met continuïteit. We hebben eigenlijk geen verloop, eigenlijk alleen de mensen die met pensioen gaan.  Hiervan is chefmonteur Imke Dekker nu de eerst volgende, we hebben al die jaren intensief mogen samenwerken. Zijn vakkennis alsmede zijn aanwezigheid gaan we zeker missen. Maar zoals ik zei: de aanwas die klaar staat, daar zijn we heel tevreden over, die doen het erg goed. Ik haal de voldoening uit het meedenken, aan te horen wat de klant wil en proberen daar een goede technische vertaling in te geven, en dat te delen met mijn collega’s van de werkvoorbereiding, met als resultaat dat de monteurs het gewenste product neerleggen. Ja, ik ben gewoon trots op dit team!’