skip to Main Content
0521 - 588 224 info@vredenburgsteenwijk.nl

‘Hemeltje lief, niet weer hè’  

Soms denk je, ‘wat gebeurt er toch allemaal om mij heen?’ Heeft u dat ook weleens? Alles lijkt in het honderd te lopen. Je wordt er wanhopig van en denkt ‘verdorie wat nu weer, ik kan dit er nu even niet bij hebben.’ De ene naar de andere rampspoed en ellende komt op je pad en keer op keer denk je ‘nou hopelijk blijft het hierbij want zo is het wel genoeg geweest’. En prompt, hoppa komt het volgende probleem/uitdaging op je bordje. Je wilt je haast wel verstoppen, wegkruipen in een hoekje, de telefoon in het kanaal gooien en de stekker uit de mailbox, de computer en de tv bij het vuilnis zetten zodat er geen enkele nieuwsgaring meer bij je kan binnenkomen….. eindelijk rust.

Pfffft kent u dat gevoel? ‘Uitdagingen’ roep ik dan altijd positief tegen andere mensen, en uitdagingen blijven op je pad komen, net zolang totdat jij die handschoen oppakt. Laat je hem liggen, geen probleem want, die handschoen komt vanzelf weer op je pad. Het gaat er niet eens om dat je er iets van leert, het gaat erom, dat je misschien een ervaring rijker wordt. Er is altijd hoop of hulp!

In mijn geval wederom tijdens een duikvakantie. Een van de laatste keren dat ik ging duiken in Mallorca waren we met een mooi klein ploegje duikers samen met een gids. Stuk voor stuk ervaren duikers waarvan twee zelfs instructeur. We maakten een hele mooie duik. We begonnen met een sprong van een rots, een metertje of 5/6 boven de zee. Prachtig mooi, en weer een ervaring rijker.

We waren al een 30 tal minuten onder water op een meter of 25 diep toen ik opmerkte dat mijn buddy zomaar bij mij vandaan zwom. Pats eerste gedachte, ‘nee hé niet weer, het zal toch niet waar zijn.’ Ik keek nog even met een scheef oog ‘waar is onze gids’ en besloot zonder aarzeling achter hem aan te gaan. Ik wierp nog een snelle blik op mijn drukmeter, nog 90 bar, en nam een onderwaterspurt. Een sprintje onder water met perslucht, vraag maar eens aan een brandweerman hoe dat is ☺. Je jaagt daardoor de perslucht erdoorheen,  en dat is nou net wat je op zo’n moment echt niet wilt. Alleen, je hebt geen keuze! Gelukkig kreeg ik mijn collega duiker te pakken. Hij wist niet meer wat hij deed, behalve steeds verder de diepte ingaan en ik vond het inmiddels ver genoeg. Zo stegen wij langzaamaan weer naar de veilige oppervlakte. Mijn Duitse buddy was blij, hij begreep er (nog) niets van wat er überhaupt was gebeurd. Nou, ik wel, weer die fucking stikstofnarcose. De gids ook super blij want als er iets is wat je niet wilt als duikschool en gids, is dat een van je klanten letterlijk onder water blijft. Maar dat wil niemand natuurlijk.

Wat wil ik hier nu mee zeggen? Dat hoe diep je ook weg zinkt of in de put zit, er altijd wel iemand is die je helpt, alleen weet je het niet altijd. Hulp komt soms uit onverwachte hoek.
Soms begrijp je het niet meteen, of wil je het niet begrijpen omdat het vreemd is dat een onbekend iemand spontaan op je pad komt en die helpende hand uitsteekt. Wees dan niet bang en pak die hand en wees er dankbaar voor.  Hulp komt altijd op het moment dat jij het niet (meer) verwacht, maar er juist aan toe bent. Ik bedank iedereen die mij helpt of heeft geholpen, misschien wel zonder dat u het weet. 

Heerlijk, wat is het leven toch bijzonder. En af en toe gebeurd er wel weer een wonder. Geniet, koester en omarm die bijzondere momenten.            

Ik eindig met de Namasté-groet, wel zo handig in verband met het coronavirus. Dit omdat ik dankbaar ben voor het leven en uit respect voor al het leven. En wat het leven u ook brengt, probeer het positieve te zien, want voor alles is een reden.                                                                            

Namasté

Back To Top