Zoals de meeste mensen die mijn columns lezen wel weten, ben ik een liefhebber van de duiksport. Wat weinigen weten is dat dit is ontstaan uit het overwinnen van mijn angst. En waarachtig wederom ik werd er mee geconfronteerd en het was schijnbaar nodig. Ik neem u mee in de tijd. Ik was denk ik een jaar of 8 en als jong jochie ben ik terwijl mensen toekeken bijna verdronken. Waar en hoe laat ik even in het midden, en ik heb er nooit over gesproken, ik heb het diep weggestopt.  Hoe werd ik geconfronteerd, dat ik daar nu op terugkom, door mijn vakantie in Bonaire.

Beloftes nakomen, meer dan 3 jaar terug belooft aan mijn oudste zoon Christian, ‘wij gaan samen op vakantie en jij mag zeggen waar je het liefste naar toe wilt gaan.’ Vader zoon vakantie.’ Nou dat kwam ff mooi uit want Christian wilde graag naar Bonaire en laat ik dat nu ook ontzettend leuk vinden, toevallig. Na lang wachten was eindelijk de mogelijkheid daar en zijn wij samen naar ons favoriete eilandje Bonaire gegaan, ook wel “Divers Paradise”  genoemd. Staat op ieder nummerbord van de auto’s.  Deze was ooit die van ons ? .

Het gemoedelijke op het eiland is er nog steeds, alhoewel de bureaucratie van het land der Nederlanden hier ook steeds meer toeslaat. De NAF is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor de dollar mede waardoor de lokale bevolking steeds armoediger wordt. 1 fles olijfolie 14,95 dollar – oeps – en wij op vakantie daar! Je kunt er iets van vinden.

Maar goed, een nacht goed slapen i.v.m. tijdverschil en samen op pad, hartstikke leuk en gezellig. Wijntje, biertje, ontbijtje, uit eten; alles wat je graag wilt doen op vakantie en sportief zijn. Snorkelen, schildpadden kijken, zwemmen, windsurfen, naar Klein Bonaire en het Washington Slagbaai National Park en hoe kan het ook anders duiken. Mijn gedachte was om wat ik al jaren doe, lekker te gaan duiken, hoppa met een boot mee de zee op en tevens wat kantduiken. Toch werd ik ‘gestuurd’ om wat anders te gaan doen, namelijk een cursus te gaan volgen bij de duikschool. Na ruim 30 jaar een open water en 1 ster CMAS brevet te hebben gehad, kwam het op mijn pad om te gaan voor ‘advanced open water diver.’

En daar zat ik aan de lestafel de theorievragen te beantwoorden. Bij het hoofdstuk diepduiken vroeg Coco mijn Canadese instructrice naar mijn ervaringen en ‘if I ever did go deep’.  Ik gaf aan ‘I don’t wanna talk about it’ – éh wrong answer!  Coco keek mij aan en sprak ‘but if we go deep I have to know, I have to trust you, we have to trust each other!’
Shit en daar kwam het naar boven ploppen, mijn angst mijn bijna verdrinken en de diepte die ik inging in Egypte, veel te diep, tranen over mijn wangen, zomaar bij iemand die ik totaal niet kende maar die bleef doorvragen, why en trust in each other.
Toeval? Ach weet u, ik geloof heilig in geplande toeval. Vervolgens de dingetjes besproken en heerlijk gedoken, vertrouwen. Nu mag ik met brevet ‘legitiem’ wat meer de diepte in. Maar het belangrijkste, ik heb het weer een stukje verwerkt ook al blijft het een beetje knagen.

Knaagt er ook wel eens iets bij u?

Heb dan vertrouwen, er komt vast iets of iemand op uw pad, die u gaat helpen en waarom zou je er met een boog omheen lopen, het blijft terugkomen totdat je er iets mee doet.
Buig ‘I don’t wanna talk about it’ om naar ‘let’s talk about it!’
Heb vertrouwen en sta open voor het toeval want niets is toeval.

En Bonaire, ‘Divers Paradise’ bedankt want wat hebben wij, Christian en ik met zijn tweetjes genoten.

We will be back ?

Namasté en met  liefdevolle groetjes van Harm