Elke keer wat anders, geen dag is hetzelfde

Door George Huisman

STEENWIJK – Albert van den Boom is 34 jaar en heeft nooit een andere baas gehad dan Vredenburg Installatiebedrijf… ‘Ik zat op Deltion in Zwolle, zocht in 2005 een stagebedrijf en kon bij Harm Vredenburg terecht. En ik zit hier nu, anno 2022, nog steeds, ben nooit meer weggegaan’. 

‘De eerste twee jaar was stage, als werken-leren-traject: twee dagen school, drie dagen werken. Eerst een jaar op kantoor gezeten, calculatie/werkvoorbereiding, daar had ik ook voor geleerd. Daarna tijdje in het magazijn gelopen, kijken hoe dat reilt en zeilt, ervaring met materialen en gereedschappen opdoen. Niet alleen van het elektradeel maar ook van het loodgietersdeel krijg je wat van mee. Ik vind dat trouwens een prima route: eerst binnen wat theoretische kennis opdoen en dan naar buiten. Ik ging buiten altijd met Imke Dekker mee, dat was mijn werkbegeleider, mijn leermeester. Ik ging met hem heel veel naar Defensie, erg veel van geleerd, dat heeft mij gemaakt tot de monteur die ik nu ben’.

Elektriciensbox

‘Ik kom van origine uit Emmeloord, Noordoostpolder, en sinds een jaar of acht woon ik in Zwolle. Ik heb nooit iets anders dan techniek gewild, zit er van jongs af aan al in. Ik kreeg op mijn verjaardag of met Sinterklaas vroeger eens een elektriciensbox. Daar zaten allemaal oefendingetjes in om mee te spelen, met draadjes moest je een belletje maken, of een lampje met een batterijtje laten branden, dus dat zat er al vrij jong in. Het mooie van dit vak is: de ene keer ben je aan het priegelen, de volgende keer ben je met grof werk bezig. Ik stuurde mijn broer laatst een foto van een besturingskast met tientalleen draadjes en zo. Zei hij: ik zou jankend weggelopen zijn… dat vind ik mooi. Mijn vader was thuis ook altijd aan het maken en prutsen van dingen. Zo heb ik het wel meegekregen’.

‘Ik werk hier nu vanaf 2005, zo’n zeventien jaar. In 2007 gingen we naar de Dolderweg. De meeste jongens werken al heel lang bij Vredenburg. Het is niet dat de mensen met drie, vier jaar weer weggaan, dat kan maar dan is het niet je plekje. Toen ik begon waren er een man of dertig, nu richting de vijftig. Harm Vredenburg is een sociale werkgever. Er valt altijd met hem te praten, tenzij de deur van het kantoor dicht is, zoals hij zelf altijd zegt, want dan is hij in gesprek. Maar is de deur open, dan stáát hij ook open. Dan kun je altijd bij hem terecht. Je kunt hem altijd bellen of appen. Buitengewoon positieve man’.

Elke keer wat anders

‘Het allerleukste van mijn vak is het verschil. Ik zat onlangs dagen achtereen bij een kalkoenenboer in de stal. Het besturingssysteem moest veranderd, maar het bedrijf moest gewoon door blijven gaan natuurlijk. Hier lopen duizenden kalkoenen, die moesten wel hun eten en drinken blijven houden en het klimaat moest op niveau blijven. Dat was een mooie, complexe klus. Ben ik zeer tevreden over. En de klant ook! Aansluitend moest ik bij een koeienboer wat dingen aansluiten. Dan zit ik daarna bij iemand in een keukentje of een badkamertje en dan is er weer een grote klus. Elke keer wat anders, geen dag is hetzelfde. Nou ja, aan de andere kant: in de basis is alles hetzelfde natuurlijk. We pakken een buisje, trekken er een kabel doorheen, sluiten hem aan twee kanten aan en testen of het werkt. Klaar, in die zin is het simpel. Maar ik heb natuurlijk ook lastige klussen met heel veel buisjes en heel veel kabels. En je hebt resultaat. Je begint met iets wat nieuw of kapot is en dat maak je dan’.

‘Contact met de klanten vind ik heel leuk. Lekker, gemoedelijk. Ik regel ook veel dingen zelf met klanten. Ambitie? Weet je, hetgeen ik hier nu doe, alles regelen -wel in overleg natuurlijk-, ik plan veel, probeer altijd mee te denken in de planning, probeer wat te sturen als ik denk dat dat moet. Ik heb een grote mate van zelfstandigheid en verantwoordelijkheid’.

‘Ik leid ook stagiaires op. Bas kwam in 2016 snuffelstage bij mij lopen. Bij zijn vervolgstage vroeg hij ook weer om mij. Daar spreekt vertrouwen uit en nu spreken we dezelfde taal; hij maakt het precies zoals ik het ook zou doen. Dat is het voordeel als je jarenlang met elkaar optrekt, hij was helemaal blanco toen hij kwam, kon ik helemaal kneden. Op diezelfde manier heb ik het destijds ook van Imke geleerd. Ik neem wat van hem mee, ik neem wat van mijn eigen dingetjes en dat gemixt breng je dan over naar iemand die daar vervolgens misschien zijn eigen dingen aan toevoegt. Zeg nooit nooit, maar ik blijf hier nog wel een hele poos zitten, ja’.