Langs de lijn

‘Eh scheids man, let eens op!’

‘Doe effe normaal, dikke thuisfluiter!’

‘Heb je poep in je ogen?!’

Zie je dat weer niet? Het was een vette handsbal!’

‘Scheids, buitenspel eikel. Dat ziet toch ieder blinde muts!’

‘Jezus scheids, let eens op joh loop eens mee man!’

‘Tjonge jonge, die heeft thuis zeker niks te zeggen!’

‘Eh scheids, die ‘vlagger’ bakt er ook niks van!’

‘Het was geen buitenspel dat ziet toch iedere idioot!

‘Wacht maar tot je bij ons komt.’

‘Wat een ongelofelijke blinde kip.’

‘Man man man, let toch eens op langs de lijn!’

Dit is ongeveer het gemiddelde wat een scheids- en grensrechter naar zijn hoofd geslingerd krijgt, op zijn zachts uitgedrukt. En als het ook nog eens verkeerd uitpakt richting je eigen team, dan…
Nu moet ik daarvan zeggen, dat valt bij ons gelukkig reuze mee. De dames respecteren mij wel aardig, al zeg ik het zelf.
Alleen waar gaat het nu om?
Iedereen langs de lijn weet het zo’n beetje beter, want hoe was het ook al weer in Nederland? Ohja, 17 miljoen buis-coaches minus 22 man, de trainer en de coach.
Waar is het respect voor al die vrijwilligers die wekelijks in het veld hun uiterste best doen om de wedstrijd te fluiten of te vlaggen?
Wat als die mensen morgen zeggen:
‘Ik heb er geen zin meer aan zo. Ze zoeken het maar uit en vinden maar een andere gek die zich iedere week laat uitschelden voor rotte vis!’

Zou het niet fantastisch zijn als wij wat meer respect zouden tonen als gast en toeschouwer op het voetbalveld? Als de spelers tegen een scheidsrechter zeggen:
‘scheidsrechter bedankt voor het fluiten.’
En als het publiek eens naar een scheidsrechter zou roepen:
‘Scheids, bedankt dat u heeft gefloten.’

Dus laten wij samen de vrijwilligers bedanken die er keer op keer voor zorgen, dat de velden klaar zijn, de kantine bezet is, de kleedkamers schoon zijn, de kleding voor elkaar is, er scheids- en grensrechters zijn, trainers, coaches, bestuursleden en iedere vrijwilliger die ik nu vergeet op te noemen.
Samen maken wij de club, samen maken wij ons dorp leefbaar en samen moeten we het doen met elkaar.
Laten wij daarom elkaar respecteren, zoals wij zijn met onze hebbelijkheden, onze foutjes, onze dingetjes. Als wij dat met elkaar doen, dan gaan wij samen groeien.
Groeien in kwaliteit, groeien in elkaar waarderen zoals wij zijn.

Het mooiste wat je kunt krijgen is dat schouderklopje, het ‘bedankje’.

Zo was het laatst dat een van onze dames zei:
‘Zeg scheids, ik wou even tegen u zeggen dat u goed heeft gefloten’
Weet u wat deze man tegen mij heeft gezegd later in de kleedkamer?
‘Hier kan ik wel een maand op vooruit!’
Is dat nu niet prachtig?
Laten wij dat patroon volgen en vraagt u zichzelf morgen af;
Wie bedank ik? En wie geef ik een schouderklopje morgen?

Met de groeten van Harm de vlaggenist
ût Steenwijkerwold.

(In mijn vrije tijd bestuurslid van sv Steenwijkerwold en daarnaast grensrechter bij vrouwen 1 van sv Steenwijkerwold.)

**Harm Vredenburg schrijft columns voor het huis-aan-huis blad “Rond de toren”, dat eens per maand wordt verspreid onder 25.000 adressen in Steenwijkerland.**