Er was eens…..

Er was eens een man die slechts twee waardevolle dingen in zijn leven had, zijn zoon en een kleine pony. Zijn hele leven en werkelijkheidsbesef draaide om deze twee. Plots op een dag was de pony verdwenen, foetsie spoorloos. De man was volledig in zak en as want een van de meest waardevolle dingen die hij in zijn leven had, was zomaar weg. Hij had vanuit zijn perspectief de helft van zijn bezittingen verloren. Hij zat wanhopig aan zijn pony te denken tot hij in de verte het dier zag lopen, met notabene aan zijn zijde een prachtige mooie witte hengst.

Van het ene op het andere moment sloeg zijn diepe wanhoop om in de allerhoogste extase.  

De volgende dag ging hij samen met zijn zoon een poging doen om de hengst te berijden. De zoon viel van het paard en brak zijn been. Ai ai het gevoel van extase en vreugde verdween als sneeuw voor de zon en wederom was de man radeloos. Uitvoerig zat hij tegen anderen te klagen over zijn ongeluk en pech. Tot de soldaten van de keizerlijke garde naar het dorp kwamen.

De keizer had vers bloed voor zijn leger nodig. De keizer had opdracht gegeven om alle jongemannen in het dorp te ronselen. Alle vaders moeten hun zonen afstaan, behalve hij. Aan een jongeman met een gebroken been, daar had de keizer en zijn leger niets aan. Vanuit de diepste duisternis was de man wederom in de hoogste extase. U begrijpt hem al dit verhaal kent geen einde ….. De moraal van deze fabel, spiegel u geluk niet af op zaken die sowieso steeds veranderen, ‘ focus op uzelf’  want u bent zelf de enige constante!

met de vriendelijke groetjes van Harm

 Ush