‘Vredenburg is soms een té sociale baas’

Door George Huisman

WAPSERVEEN – Sinds een dik half jaar mag hij zich pensionado noemen: Arent van Dalen uit Wapserveen. Hij was 66 jaar en vier maanden, toen ging hij eruit. Hij werkte ‘een jaar of vijftien-zeventien’ bij Vredenburg. ‘Ik zat bij IBN, dat failliet ging. We zaten met acht ontslagen mannen hier aan de keukentafel, toen Harm Vredenburg binnenkwam. Zijn we daar met zijn allen naar toe gegaan. Hele sociale man, die Harm, heel sociaal bedrijf maar eerlijk gezegd: soms wel een beetje té sociaal. Hij heeft wel eens mensen in dienst genomen dat ik dacht: maar je moet ook aan de zaak denken… Ik heb er altijd een beste baas aan gehad. Ik zei altijd: als de baas het goed heeft, heb ik het ook goed. Als je ziet wat er nu bij Harm werkt, denk ik dat niet eens de helft uit Steenwijk of Steenwijkerwold komt. Komen een boel jongens uit Friesland’.

Arent van Dalen werd geboren en groeide op in Kallenkote. Na de LTS op de MTS geweest, niet afgemaakt. ‘Vader werd ziek, toen moest ik op de boerderij helpen. Dat was niet mijn droom. Ik wilde eerst automonteur worden, ik zat altijd al te klooien met bromfietsen. Maar ik zag op de LTS al gauw: dat is smerig werk, je zit altijd onder de auto’s te kruipen, altijd in die koude garages. Bbrrr. Toen heb ik ervoor gekozen om elektromonteur te worden. Op een dag kwam Lambert Logtmeijer van Installatiebureau Logtmeijer van de Gasthuisstraat bij ons op school met de vraag: ik zoek nog wat personeel, hebben jullie nog wat mensen? Mijn naam viel al gauw. Ze hadden het liefst boerenjongens want die wisten wat werken was. Hij kwam te praten met mijn vader en toen ben ik gestopt met school en bij Lambert aan het werk gegaan. Ik ben niet in dienst geweest, afgekeurd op mijn ogen. Bij Lambert was mijn eerste echte baan. Ik heb daar altijd met Jans Winter gewerkt, is ook bij Harm voorman geweest, heeft op kantoor gezeten, werkvoorbereider, daar heb ik het vak van geleerd. Op enig moment, een tijd later, zei ik tegen Lambert dat ik meer wilde verdienen. Dat zat er niet in, zei hij. Daarna ben ik drie jaar bij Gascoigne geweest, de melkmachinedealer, maar dat was niet iets wat ik ambieerde. Toen kwam Lambert bij me of ik terug wilde komen, dat heb ik gedaan. In de loop der jaren werd dat bedrijf overgenomen door verschillende partijen. Al met al, op een gegeven moment werd het Installatie Bedrijf Noord (IBN) totdat dat failliet ging. Toen konden we bij Vredenburg terecht’.

Hele stap

‘Vredenburg was een bedrijf dat heel veel klantenwerk deed, maar utiliteitsbouw was nog niet hun ding, nee. Daar zijn wij toen als IBN’ers (gefaseerd) voor aangetrokken: een tekenaar, drie werkvoorbereiders en een paar monteurs. Dat was van beide kanten een hele stap. In het begin was dat best wel een dingetje. Ik heb het persoonlijk nooit zo ervaren maar het was destijds wel een probleem. Harm had zijn eigen personeel en zo ineens komen er acht vreemde jongens binnen. Ach, in de loop der jaren zijn er wat jongens weggegaan en wat nieuwe bij gekomen. Ik kon altijd met iedereen wel goed overweg’.

Verhuizing

‘Of ik de verhuizing naar het nieuwe gebouw heb meegemaakt? Ik heb het nieuwe gebouw gemáákt. Niet alleen natuurlijk, heb ik aangelegd met collega’s. Tijdens de bouw was ik zeg maar chef-monteur. Best wel bijzonder als je er zo over nadenkt. In de vergaderzaal hebben ze zo’n gootwerk hangen. Eigenlijk was dat mijn idee, heb ik toen geventileerd. Die mogelijkheid was er altijd, dat luisterend oor, en er wérd ook wel naar je geluisterd. Heb ik altijd wel heel belangrijk gevonden’.

COPD

‘Het laatste jaar, anderhalf jaar heb ik niet mijn mooiste tijd gehad want ik kreeg problemen met mijn longen. Ik heb COPD, gevolg was dat ik mijn werk op de bouwplaats niet meer kon doen, was veel te veel stof. Paar maanden thuis geweest, ik kende COPD, zit in de familie. Ik rookte toen nog, helpt natuurlijk ook niet. De longblaasjes sterven af, vroeger noemden ze dat luie longen. Ik heb nog maar 50% lucht-capaciteit, dat betekent dat mijn spierkracht en conditie óók voor de helft minder zijn, want er komt minder zuurstof in je bloedbanen. In het dagelijks leven merk ik de beperkingen ja, lopen is helemaal een crime. Er was een mooie regeling met drie dagen werken, aangepast loon maar wel 100 procent pensioensopbouw. Dat hebben we toen gezamenlijk besloten en heb ik een jaar gedaan. Harm zei: je doet maar wat je kunt en wat je niet kunt laat je maar staan. Ik kwam op het magazijn, dat heb ik samen met de andere jongens, die wat meer deden, draaiende kunnen houden. Is een hele goede oplossing geweest, voor beide partijen, vind ik’.

Tevreden

‘Hoe ik terugkijk op mijn Vredenburg-jaren? Hartstikke tevreden, altijd met plezier naar het werk gegaan. Productie maken in de grote werken, daar genoot ik het meest van. Allerlei verschillende disciplines, half jaar hier zitten, half jaar daar zitten, dat vond ik het mooist; je hebt altijd resultaat. En nu? Ik kan geen gebouw binnenlopen of ik kijk naar boven, hoe het aangelegd is, hoe ze het gedaan hebben. Heel typisch, maar dat heeft iedereen denk ik’.

Hobby’s

‘Ik zit altijd te knutselen. Ik heb drie kinderen, die wonen allemaal vlakbij, op honderd meter afstand, allemaal een eigen huis. Daar ben ik altijd wel bezig met schilderen en timmeren, klussen, vervelen ken ik niet. Als het mooi weer is ga ik fietsen met mijn vrouw, die werkt nog drie dagen in de week. Ik denk dat ik dit jaar al vijftienhonderd kilometer gefietst heb, elektrisch ja, maar dat heeft natuurlijk met mijn gezondheid te maken. Mooie hobby’.