1001, 1002, 1003.. Ready.. GO! – Column Harm Vredenburg
1001 1002 …… wat bedoelt hij daarmee? Enkelen van u zullen het weten: Jan Otten, Enrico Klunder, Alex Kootstra. ‘1001 1002 1003 parachute’ was wat wij moesten tellen tijdens je static-line parachutesprongen.
Ja, ik heb parachute gesprongen tijdens mijn diensttijd in Duitsland. Mijn moeder vond het allemaal maar niets wat ik deed. Eerst naar Duitsland en dan ook nog dit. Pfffft, ze stond doodsangsten uit. Sorry ma, nogmaals sorry voor alle nachtmerries die je van mij hebt gehad.
Ik volgde mijn gevoel en ging mijn eigen pad. Na een extra lichamelijke keuring meldde ik mij bij de paraclub. Op zondag was het springen. Wel zorgen dat je nuchter was, anders ging je niet mee de lucht in. Majoor Stegeman was daarin streng en rechtvaardig. Hij was de man die met de megafoon instructies stond te geven vanaf de grond als je in de lucht hing. Man, man, wat een beleving.
Ikke destijds met mijn grote mond: “als ik ooit in het leger zit, dan ga ik parachutespringen”. Waarom wilde ik dat? Was het geldingsdrang? Een zoektocht naar avontuur? Spanning, sensatie, beleving of gewoon iets nieuws? Het ‘waarom’ weet ik niet meer. Maar ik kan me nog wel heel goed mijn allereerste sprong herinneren, samen met mijn dienstmaten uit Langemannshof in Hohne bij de paraclub. Na een gedegen grondopleiding (landingshouding, voeten tegen elkaar, knieën iets gebogen, heup naar voren, schouders rond, kin op de borst, tanden op elkaar en mond dicht), heel vaak vallen in de matten, belangrijke instructies kennen betreffende “malfunctions” (= als het niet gaat zoals verwacht) en het leren parachute opvouwen was het eindelijk zo ver…
Zondagochtend 18 april 1982. Daar stonden we dan. Groene overall, legerkisten aan, brilletje op en nog een beetje stoer praten. 3 man op rij, een zogenaamde ‘stick’. “Vredenburg, jij gaat als eerste erin en hahaha als laatste eruit. Kun je de spanning wat opbouwen, praatjesmaker.” Shit, iedereen wou liever als eerste eruit, dan was het achter de rug. Had ik maar ietsje minder … Dus daar gingen we, hup, bepakt en bezakt met je parachute op de rug (een ouderwetse koepel, een C9) en een reserveparachute op je buik, mocht het misgaan. De “jumpmaster” mee en daar zaten we dan, als haringen in een tonnetje denderend over de startbaan en hoppa de lucht in.
We werden steeds stiller en keken elkaar aan van ‘oeps nu mot het echt gebeuren’, geen weg terug. Na een extra rondje in de lucht was het zover. De instructeur gaf aan, Ready….., GO!, Nummer één GO!, Nummer twee GO! Geen tijd om na te denken, daar kwam ie: Nummer drie GO! “Vredenburg …nu moet je haha” en met een klap op mijn rug sprong ik letterlijk de lucht in. “1001, 1002, 1003 parachute” en ja, gojandorie, hij deed het! Yippee, wat een kick! Wat een verademing dat de parachute opende. Wat een overwinning om uit een vliegtuig te springen en te vertrouwen op je opleiding, je materiaal en jezelf! Wat een stilte. En wát een moment van trots. Dat had ik toch maar mooi gedaan!
Deze ‘wing’ heb ik toen verdiend. Ik droeg hem met trots op mijn DT (deftig tenue) en ik ben er nog steeds trots op.
Wanneer heeft ú voor het laatst tot drie, of “1001, 1002, 1003”, geteld en vertrouwd op iets, iemand of jezelf? Het allerbelangrijkste, vertrouwen in jezelf, dat je ‘het’ kunt. Gewoon doen, heb moed, heb vertrouwen in jezelf en maak keuzes en durf de sprong te maken in je leven, hoe angstig het ook is, wat het ook is, doe het, ga ervoor! Het brengt je mooie dingen.
En vergeet vooral niet om trots te zijn op wat je hebt gedaan, gepresteerd en wat je doet. Succes!
Ready …… GO ……. 1001 1002 1003 ……..
Met de groetjes van Harm
